Tag: maraton

Aktualności 
PRZEBIEC

Maraton Północy – Jak PRZEBIEC cały Półwysep HELSKI?!

Gdy patrzę na biegi, które chciałabym przebiec, często wybieram takie bardziej kameralne.

Właśnie dlatego postanowiłam przebiec IV Maraton Północy ‚Bieg Czterech Latarni’. Moją uwagę zwrócił limit uczestników – tylko 200 osób, ale przede wszystkim to, że trasa wiedzie przez cały Półwysep Helski.

 

Nie biegamy w kółko!

W większości biegów miejsce startu jest także metą. Więc de facto robimy kółko, pętlę czy zygzaki, ale tak czy owak wracamy do punktu wyjścia. Jednak nie podczas Maratonu Północy! Tutaj biegnie się w linii prostej zatem o 7.40 z Rozewia uczestników zabrał autokar i… pojechaliśmy na miejsce startu czyli na Hel.

 

Przerażenie…

Jedziemy więc sobie o poranku. I jedziemy i jedziemy. Patrzę sobie na widoki i ogarnia mnie lekkie przerażenie. Dopiero podczas tej „wycieczki” uzmysławiam sobie, jak duży dystans potem będę wracać na piechotę! Co prawda to nie był mój pierwszy maraton, ale ok. 40 minutowa jazda autokarem urealniła tę odległość i to budzi lekkie przerażenie 🙂

 

Zimny start

Rano jest naprawdę zimno. Gdy docieramy na Hel i wysiadamy z autobusu – przeszywa mnie chłód, a wiatr sprawia, że wrażenie chłodu jest mocniejsze.

Mamy jeszcze chwilę czasu, więc wszyscy odwiedzają „toje” i lekko się rozgrzewają. Patrzę na uczestników i widzę, że jest ich chyba raptem około setki. Tak więc liczba uczestników nie doszła nawet do tych 200.

 

hel, maraton północy
na starcie na Helu

Tropem kite surferów

Pierwsze kilometry trasy, chyba gdzieś do Jastarni to leśna, piaszczysta ścieżka stanowiąca małe górki i dołki. Góra – dół, góra – dół i tak przez ładnych parę kilometrów. Dla typowego „asfaltowca” jakim jestem to bynajmniej nie idealne podłoże…

Potem przebiegamy na drugą stronę ulicy i dalsza cześć trasy wiedzie ścieżką rowerową wzdłuż Zatoki Puckiej. Jest tu pięknie, ale jesli znacie ten teren, to wiecie, że jest to raj dla kite surferów (taki surfing z latawcem) z uwagi na silny wiatr. I ten wiatr nam nie pomagał, bo wiał prosto w twarz!

Ostatni odcinek trasy już od Władysławowa nie był tak bardzo napowietrzony, ale wiecie… końcówka, kryzysy i takie tam… 🙂

 

Samotni biegacze

Maraton Północy ‚Bieg Czterech Latarni’ to bieg samotny, bo uczestników nie było wielu. Na tak długiej trasie bardzo się rozciąga i najbliższy biegacz gdzieś tam majaczy z przodu i co jakiś czas mijasz jakiegoś. Jednak generalnie biegnie się samemu.

I dlatego dobrze, że trasa była fajnie oznaczona (kilometry), a punkty odżywcze były regularnie rozmieszczone (brawa dla organizatorów!).

Trzeba jednak przyznać, że taka samotność sprawia, że człowiek na trasie walczy sam ze sobą, a i pokusa by odpuścić – jest większa.

Zobacz też: Gdańsk Maraton – Bieg pełen zaskoczeń!

 

Gdzie ta latarnia?

Na trasie biegu pogoda na szczęście była dobra – znaczy nie padało 🙂 Bo wiatr silny, ale w ciągu dnia troszkę się ociepliło.

Meta znajdowała się przy latarni morskiej w Rozewiu, więc na „deser” uczestników czekał jeszcze podbieg – niby mały, ale ja to już ostatkiem sił. Bo końcówkę biegu kończyłam w stylu seniorów (wiecie – bardziej biegną ręce niż nogi 🙂 )

maraton północy
meta w Rozewiu

Jak było?

Było ciężko, było fajnie 🙂 Maraton przebiegłam z czasem 4,29 co dało mi IV miejsce wśród kobiet. Przyznam, że liczyłam na lepszy wynik (poprzedni maraton to 4,07) i zastanawiałam się czy coś mogłam zrobić lepiej? Czy popełniłam jakiś błąd? (za szybki start? za dużo/za mało na śniadanie? za dużo/za mało wody? itp…) Ale nie – nic takiego nie znalazłam. Chyba zatem trasa była bardziej wymagająca, choć – co dziwne – po maratonie nie czułam się specjalnie zmęczona, a na drugi dzień załatwiając różne sprawy przeszłam ok 10 km 🙂

maraton północy
wynik

I na co Ci to?

Nie-biegacze nie zrozumieją, a biegacze wiedzą 🙂

 

Aktualności Bieganie z wózkiem 
stres

STRES przed STARTEM w biegu? Zastosuj ten prosty TRIK!

Niemal przed każdym startem odczuwam większy bądź mniejszy stres.

No… może przed biegiem na 5 km u mnie stres prawie nie występuje, ale też takich biegów w zasadzie nie biegam. W ciągu roku chyba tylko jeden taki. Dystans 10 km też odbywam w miarę spokojnie poza standardowym zdenerwowaniem, czy zdążę na czas i czy zdążę pójść do wc „na zapas” 🙂 bo wiecie, że kolejki przed biegiem potrafią być gigantyczne.

 

Półmaraton i maraton

Maratony przebiegłam dopiero dwa, teraz zapisałam się na trzeci i stresuję się nim z wyprzedzeniem, a co! 🙂 Najwięcej biegam półmaratonów i uważam, że jest to już dystans, na którym wiele może się wydarzyć. Zaliczyłam już różne „wpadki” takie jak:

  • zbyt szybkie tempo na początku – kończy się to kolką i w efekcie znacznie wolniejszym tempem, przystawaniem i ogólnym umęczeniem
  • nie doczytanie w regulaminie, że woda będzie co 7 km, a nie co 5 jak zwykle, więc  brak wody
  • brak żelu – bo po co mi na półmaraton? A potem nagle słabość i żel by się przydał
  • no i pogoda – czynnik niezależny, ale zawsze można na nią ponarzekać 🙂 albo jest za ciepło, albo za zimno, pada, albo świeci słońce itd.

 

A co z dzieckiem?

Jeśli biegnę z córeczką, dochodzą dodatkowe czynniki i pytania. Czy będzie spała? Czy nie będzie głodna? Czy nie obudzą ją kibice? (niektóre strefy kibiców są bardzo głośne np. walenie w perkusję 🙂 )

A jeśli biegniesz bez dziecka, to też możesz się martwić, jak tam maleństwo sobie radzi bez mamusi (czy tatusia)?

 

Sposób na stres

Więc jak sobie poradzić? Jak poradzić sobie z myślami typu: Nie dam rady! A może by odpuścić, nie biec w ogóle?

Podobno wszystko jest w głowie i dobitnie tego doświadczyłam na maratonie w kwietniu. Czynników stresowych miałam sporo: nie mogłam pobiec w Warszawie, gdzie byłam zapisana, zapisałam się do Gdańska, ale byłam chora, do tego była nieprzyjemna pogoda (zimno i wietrznie). Tak szczerze, to myślałam sobie, że mój start w tej sytuacji był co najmniej nierozsądny.

Mimo to pobiegłam, a pomogła mi JEDNA myśl. Przed startem przede wszystkim stresowałam się, CZY w ogóle przebiegnę dystans maratoński? Stresowałam się, stresowałam, aż w końcu – bo na dwa dni przed maratonem nie biegałam – pomyślałam tak:

 

„Nie biegałam dwa dni to… sobie POBIEGAM!”

 

Można powiedzieć, że to była błaha myśl, ale zupełnie zmieniła moje nastawienie. Zamiast biec w stresie i napięciu, pobiegłam na luzie, myśląc, że jak przebiegnę, to przebiegnę, a jak nie przebiegnę, to nie przebiegnę 🙂

A jaki był efekt TEGO myślenia? Przeczytaj relację z maratonu w Gdańsku 🙂

Aktualności Bieganie z wózkiem 
maraton

22-latek CHCE przebiec MARATON z 84-letnim DZIADKIEM! Skąd ten pomysł? (WYWIAD)

Marek Wendreński ma 22 lata i chce przebiec maraton ze swoim dziadkiem.

Maraton to spore wyzwanie dla każdego biegacza. A przebiec go z wózkiem i z dorosłą osobą jako pasażerem – jeszcze większe! Dlaczego zatem Marek wpadł na taki pomysł?

 

Od jak dawna biegasz?

Można powiedzieć że od małego, ale tak amatorsko od ok 10 lat. Z mniejszymi czy też większymi przerwami, lecz teraz coraz częściej i coraz większe dystanse.

A kiedy pierwszy raz przebiegłeś półmaraton i jaki miałeś czas? 

Jeśli chodzi o półmaraton pierwszy przebiegłem, kiedy miałem 15 lat. Półmaratony biegłem zawsze w okolicach 2:20, a podczas udziału w Cracovia Maratonie zeszło do 1:50.

Skąd zatem pomysł na przebiegnięcie półmaratonu z dziadkiem?

Podczas jednego ze spacerów z dziadkiem pomyślałem: a gdyby tak zacząć biegać z wózkiem ? Później to już była kwestia organizacyjna i znalezienia odpowiedniego organizatora biegu, który by nam to umożliwił. Tak przy pomocy Bohdana Witwickiego – organizatora Silesia Marathonu w zeszłym roku wystartowaliśmy w półmaratonie i ukończyliśmy go w czasie ok 2 h 40 min.

Czas 2:40 w porównaniu do twoich wyników, to nie jest jakiś dobry czas 🙂  Czy jako biegacza nie „bolał” Cie taki wynik?

Przeciwnie! Wręcz cieszyłem się że przybiegliśmy 20 min przed limitem czasowym i nie byliśmy ostatni na mecie wśród startujących! Ten bieg, to tak jakby biegło się za dwóch więc dla mnie to osobisty sukces!

Dziadek był na wózku inwalidzkim – jak zniósł taki dystans?

Trasę zniósł bardzo dobrze. Co prawda na początku się obawiał jak to będzie, lecz starałem się amortyzować wózek na każdej nierówności dbając o komfort dziadka.

W tym roku 6 października chcecie przebiec Silesia Maraton – dlaczego taki dystans? Czy półmaraton nie był dla Was wystarczająco trudny? 🙂

Półmaraton był męczący, lecz lubimy podnosić sobie poprzeczkę i skoro daliśmy radę z półmaratonem to czas na królewski dystans.

Czy nie obawiasz się, że dla dziadka będzie to zbyt trudne?

Myślę że sprawia mu to więcej radości niż ewentualnej trudności. Oczywiście wymaga to od nas obu zaangażowania, lecz dzięki temu będzie miał wspomnienia takich jakich inni nie mają.

W portalu zrzutka.pl zbieracie pieniądze na ten udział – dlaczego aż 100 tys. zł?

Tak, ludzie często dziwią się skąd taka kwota patrząc, że typowy wózek inwalidzki kosztuje ok 5-10 tyś zł. Lecz podczas półmaratonu odkryliśmy kilka problemów z wózkiem który mamy i teraz musimy zrobić nowy na zamówienie. Najlepszą jakość oferują firmy ze Stanów Zjednoczonych. Jak wiadomo tam ceny są inne i przede wszystkim w innej walucie. To co dla nich jest normą, dla nas przekracza oczekiwania. Dlatego ponad połowa tej kwoty stanowi koszt wyprodukowania wózka oraz sprowadzenia go do Polski.

Ile kosztuje taki specjalny wózek i czy jest robiony na zamówienie?

Jeśli chodzi o ceny wózków dostępnych na rynku to te z wyższej półki faktycznie robione są na zamówienie i kosztują ok 10 000$ i więcej. Do tego dochodzą koszty sprowadzenia i ewentualnych poprawek. Tutaj każdy kilogram się liczy dlatego wózek nie może być zrobiony z „metalu ze złomu”. Już sam dystans stanowi duże wyzwanie, dlatego staramy się przygotować jak najlepiej.

A pozostała kwota?

Reszta jest przeznaczona na nasze przygotowania, treningi pod stałą kontrolą lekarzy (dziadek jest cukrzykiem i ma 84 lata dlatego musimy podejść do tego poważnie). Jak wiecie kolejki w NFZ są dość długie i dlatego większość konsultacji musimy robić prywatnie. Do tego dochodzą koszta związane z dojazdami, odpowiednia dieta, suplementacja itp. Dlatego założyliśmy taki próg z kwotą. Jeśli coś zostanie to na pewno będziemy chcieli również przeznaczyć to na dalszy rozwój naszego projektu GrandpaGang oraz wspomóc kogoś charytatywnie.

Czego oczekujesz po starcie w Maratonie? Jaki on ma dla Ciebie znaczenie?

Przede wszystkim dobrej zabawy, przekroczenia kolejnej bariery fizycznej oraz mentalnej, a najbardziej tego, by wspólnie wraz z moim dziadkiem przeżyć coś wspaniałego. Robię to dla niego, a nie dla rozgłosu. To on jest moim bohaterem od dzieciństwa i teraz czas odpłacić mu się tym samym co przez te wszystkie lata dla mnie zrobił.

W takim razie życzę powodzenia! 🙂

 

Marka i jego dziadka możecie wesprzeć poprzez portal zrzutka.pl – TUTAJ

 

 

fot. https://www.instagram.com/wendrenski/

Aktualności 

Gdańsk Maraton – Bieg pełen zaskoczeń!

W minioną niedzielę (14 kwietnia 2019) przebiegłam Gdańsk Maraton, który z kilku powodów był dla mnie pewnym zaskoczeniem.

Warszawa zmienia się w Gdańsk

Kilka miesięcy temu zapisałam się na Warsaw Orlen Marathon, tymczasem na tydzień przed startem okazało się, że muszę zostać na Pomorzu.

Co prawda przez pracę i opiekę nad córeczką nie miałam zbyt wiele czasu na treningi, a jednak przez niemal dwa miesiące biegałam z myślą o udziale w maratonie.

Teoretycznie mogłabym pojechać do Warszawy, ale byłoby to zbyt czasochłonne. Przypomniało mi się jednak, że w tym samym terminie jest maraton w Gdańsku. I tak, w sobotę przed biegiem nieoczekiwanie pojawiłam się na liście startowej Gdańsk Maraton – taki last minute 🙂

 

Dyspensa na chorobę i pogodę

Druga i trzecia wątpliwość dotycząca maratonu to mocne przeziębienie, które pojawiło się na cztery dni przed datą maratonu – bardzo bolała mnie tchawica i miałam męczący kaszel. Do tego w tych dniach było zimno i wiał ostry wiatr. Brrr… jak tu biegać?

Na dzień przed biegiem szprycowałam się różnymi suplementami i na czas maratonu przestałam kasłać. Także pogoda sprzyjała, bo było 8 stopni na plusie, pełne słońce i do tego wiaterek, który raczej orzeźwiał niż chłodził.

W efekcie na czas biegu miałam dyspensę od choroby, bo prawie wcale nie kaszlałam. Dopiero po biegu przeziębienie wróciło…:)

 

Dietka zamiast węgli

Powszechnie wiadomo, że bezpośrednio przed startem powinno się – kolokwialnie mówiąc – ładować węgle, czyli spożywać więcej węglowodanów.

Tymczasem ja przez 10 dni przed maratonem (od 2 do 12 kwietnia) żywiłam się wegetariańską dietą pudełkową (o diecie CZYTAJ TUTAJ). Węgli nie było dużo, a i kalorii niewiele bo 1500.

 

Plan – spontan

Jeśli chodzi o moje treningi, to planowałam biegać co 2 dni, a w weekend robić sobie dłuższe wybieganie. Nie bardzo mi się to udawało – bo praca, bo córeczka i inne sprawy. Ze dwa razy przebiegłam 12 i 15 km i raz 21, bo półmaraton w Gdyni  (tutaj RELACJA).

Biegałam raczej 9-10 km i z wózkiem i często pod wiatr. Nie były to zatem książkowe treningi do maratonu 🙂

 

Od morza do morza

Pierwszy maraton przebiegłam w 2017 r. w Kołobrzegu z czasem 4:40. Potem była ciąża, poród itd. Teraz po dwóch latach – znów nad morzem 🙂 – spodziewałam się podobnego wyniku. Z cichą nadzieją myślałam: „no, może będzie 4:30”.

Tymczasem ku swojemu zaskoczeniu zaczęłam biec i… poczułam, że biegnę! Najpierw ustawiłam się w strefie 4:00 i byłam pewna, że pacemakerzy zaraz mnie odstawią. Tymczasem to ja wyprzedziłam ich i całą grupę miałam za sobą.

Tak było aż do 30 kilometra, gdy poczułam zmęczenie i zaczęła mnie boleć kostka. Od tego momentu skończyłam „biec”, a zaczęłam „walczyć”. Pacemakerzy mnie dogonili, trochę z nimi pobiegłam, a finalnie mnie wyprzedzili.

Tak czy owak, bieg skończyłam z czasem 4:07 co jest dla mnie bardzo dobrym wynikiem 🙂

 

Którędy do mety?

Uważam że trasa Gdańsk Maraton była bardzo fajna. Po pierwsze – przede wszystkim przeważał asfalt. Tylko na Starym Mieście były „kocie łby” i w Parku Regana piaszczysta ścieżka. Drugi atut to długie proste – trasa obejmowała kilkukilometrowe proste, więc nie trzeba było tracić energii na zakręty.

Trasa była też ciekawa bo wiodła nie tylko przez ulice miasta, ale też przez Stare Miasto, kawałeczek przy morzu czy przez Park Regana, a start i meta zlokalizowane były w Amber Expo.

 

Woda na gorąco

W Regulaminie maratonu zapisano, że punkty odżywiania będą co 5 km, ale były częściej – i chwała za to organizatorom! Bo choć bynajmniej nie było upału, to łyk wody czy izotoniku naprawdę dodawał siły.

Sympatycznym akcentem były także zorganizowane grupy „warmingu” czyli dopingu – kolorowi, poprzebierani ludzie zagrzewali biegaczy do dalszego wysiłku.

 

Hmmm…

Nie da się ukryć, że dobry wynik maratonu jest dla mnie wielką zachętą – co będzie dalej…? 🙂

Aktualności 

KOLKA podczas BIEGANIA? Poznaj NIESMACZNY, ale bardzo SKUTECZNY SPOSÓB na BÓL BRZUCHA podczas BIEGU!

Kolka to ostry ból brzucha. Pojawia się w najgorszych momentach biegowej kariery, bo najczęściej podczas zawodów biegowych! Pomóc może naprawdę niesmaczny sposób na tę dolegliwość 🙂

 

Swego czasu, dosyć często łapała mnie kolka – nawet podczas moich porannych truchcików.

Poczytałam wtedy na temat kolki – najpierw jak jej zapobiec, i tak:

  • Nie jedz nabiału na śniadanie – ok, faktycznie czasem jadłam na śniadanie serek wiejski z bananem; niestety odstawienie serka nie pomogło
  • Druga rada – nie jedz produktów z błonnikiem przed biegiem – czyli odpadła także druga opcja śniadaniowa – kaszki i płatki poszły w odstawkę – cóż… nie pomogło
  • Jedz na dwie godziny przed biegiem – ok… ale jeśli jem co ok. 3 godziny, to znaczy, że będę głodna – więc ta rada też odpada 🙂

 

Zapobieganie mi nie wyszło. Pozostało więc LECZENIE. Nie mówię tu jednak o farmaceutykach, ale o radach typu wyciągnięcie rąk do góry, głębokie oddechy, czy wstrzymywanie oddechu. W internecie można też przeczytać, by uciskać bolącą część brzucha – oj, przebiegłam ładnych parę kilometrów ściskając sobie bok 🙂

 

Ale wiecie… średnia to wszystko pomaga. Kolka najczęściej po jakimś czasie mijała samoistnie. Jest jednak pewien niesmaczny sposób na kolkę. Może nie będzie pomocny u każdego, ale warto spróbować.

Chodzi o… bekanie 🙂 W końcu kolka często powiązana jest z jedzeniem, a już niemowlęta wiedzą, że po posiłku powinno nam się odbić 🙂

Jako dorośli nie robimy tego, bo to nieelegancko, lub po prostu nie czujemy takiej potrzeby. Jeśli jednak biegniesz i nagle łapie Cię kolka, spróbuj zacząć bekać! 🙂 Wypuścisz tym sposobem gazy z układu trawiennego i dosłownie sobie ulżysz.

Sposób nieelegancki, ale często… skuteczny! 🙂

Aktualności 

MARATON, PÓŁMARATON – kiedy WYTRWAŁOŚĆ staje się Twoim WROGIEM?

Kontuzje i zasłabnięcia to codzienność w trakcie biegów na dystansie maratonu i półmaratonu. Od czasu do czasu słyszymy jednak także o wypadkach śmiertelnych.

Dlaczego tak się dzieje i co zawodzi nas podczas biegu?

 

Jeszcze do niedawna słysząc o tak dramatycznych zdarzeniach jak śmierć na trasie lub już po przewiezieniu do szpitala, myślałam o kilku przyczynach.

Albo dana osoba nie była dostatecznie przygotowana do przebiegnięcia danego dystansu, albo cierpiała na jakąś chorobę. Zawsze jednak zastanawiało mnie CZY ON/ONA NIE CZUŁ, ŻE POWINIEN ZEJŚĆ Z TRASY? Bo przecież tragedii pewnie można było uniknąć.

 

I myślałam tak do czasu! A konkretnie aż do teraz, gdy wzięłam udział w Maratonie Mazury. Tak, wiem, że pomysł na maraton w 3 miesiące po porodzie to – cytując – „skrajna nieodpowiedzialność„, ale co tam 🙂

W każdym razie, podczas tego biegu zrozumiałam mechanizm kontuzji, zasłabnięć czy nawet śmierci podczas biegu. A jest to w sumie bardzo oczywiste. Bo podczas KAŻDEGO biegu walczymy ze sobą – czasem mniej, czasem więcej – w zależności od formy. Ale ZAWSZE – to zawsze jest i będzie wysiłek.

 

Podczas Maratonu Mazury zaskoczyła mnie trasa. Wiedziałam, że to NIE będzie asfaltówka ale wyobrażałam sobie jakieś polne drogi, które będą PŁASKIE. Nie były! 🙂 Był piach, trochę błota, górki i podbiegi, wystające korzenie i koleiny. Tym sposobem już od 10 kilometra liczyłam każdy kolejny i obiecywałam sobie, że zaraz schodzę z trasy. Ale biegłam – w końcu trzeba walczyć z sobą, pokonać własne słabości i takie tam… 🙂

 

W końcu od tej nierównej trasy zaczęło boleć mnie kolano i pomyślałam, że owszem, doczłapię jakoś do mety. Tylko po co i w jakim stanie? Umęczona i zapewne z kontuzją, którą będę leczyć miesiąc lub dłużej. I zeszłam z trasy na 28 km nie ukończywszy biegu.

 

Pierwszy raz NIE byłam wytrwała i przyznam – było mi trochę głupio. Jednak podczas tej trasy zrozumiałam też, że czasem lepiej odpuścić niż zarżnąć się i to w dosłownym sensie.

Tak więc, choć WYTRWAŁOŚĆ jest piękną cechą, którą warto rozwijać, to trzeba też postępować rozsądnie 🙂

fot. pixabay